De Witloofbar onderin de Botanique was aardig volgelopen voor het optreden van deze Australische artieste met Welshe roots. Ze heeft tot nu toe een EP uit en sinds kort een eerste plaat. Van waar die mensen daar aanwezig haar kennen is mij een raadsel. Tenzij ze zoals ik op basis van de beschrijving en het beluisteren van enkele clipjes of songs overhaald worden om eens iets te gaan ontdekken. Het is dan altijd een beetje hopen dat je iets kan ontdekken. En helemaal de natte droom is dat je jaren later, als de artiest een grote naam wordt, kan zeggen dat je erbij was in die kelder van de Bota.

Voor de goede geluidskwaliteit moet je niet in de Witloof Bar zijn. Maar voor het huiskamergevoel en het contact met de artiest des te meer. En vanaf het eerste nummer zat dat super met Stella Donnelly. Ze kam op met haar gitaar en had een zekere George mee als begeleider. Ze grasduinde door de nummers die ze heeft en ze voorzag deze van commentaar bij de aankondiging. Dit deed ze met bravoure, met veel humor en relativering. Zo grapte ze over Belgisch bier om er direct aan te knopen dat haar voornaam wel degelijk Stella is. Ze zong in singer-songwriter stijl de nummers met in de zang de nodige afwisseling tussen parlando, hoge falsetstem en haar gewone sterke zangstem. In dit eerste deel van de set was “Beware Of The Dogs” een mooie, trage song. De meeste van haar songs zijn kort en daardoor kan een trage song zelf niet vervelen. Breakup song “Allergies” bleef me bij en vooral “Boys Will Be Boys” dat als sterkste nummer dit deel afsloot. Daarna vervoegde de rest van de band zich op het podium. Deze was de groep waarmee ze haar plaat opnam. Met de band ging het tempo een stuk de hoogte in. In het tweestemmig (samen met de bassiste) gezongen “Old Man” kwam de naam van Julia Stone door mijn hersenen. De Kerstsong “Season Greeting” was een hoogtepunt van het concert want een song met een leuke twang en een refrein dat vrolijk huppelt.

Ze bracht een elektronische song gevolg van een experiment op een drumcomputer met vooral een leuk dansje er bij. Leuke gimmick maar geef mij dan maar het vrolijke huppelende “Die”, waar contrast tussen sfeer en tekst immens was. Sterk. In de eindspurt van het concert kwamen natuurlijk de beste nummers. Zo is “Tricks” een poppy song die hopelijk eens door een radiomaker wordt gedraaid. Afsluiter “Mean To Me” had dan iets croonerachtig en demonstreerde haar sterke zang nog eens. Uiteraard was er een bis nodig en in haar geheel eigen stijl kondigde ze een nummer van een Brits Underground groepje aan. Het bleek “Across The Universe” van Beatles te zijn.

Ik denk dat deze Stella Donnelly zeker nog van zich gaat laten horen. Misschien deze zomer al bij de beginacts op festivals. In elk geval: de zelfrelativering, de ontwapenende speelsheid en het spelplezier en humor maken dat dit live een act is die geen moment verveelt..

Lisael

Foto's © Yvo Zels